پی‌های سطحی

پی‌های سطحی (Shallow foundation)
   فونداسیون، شالوده یا پی، به منظور انتقال بارهای سازه‌های عمرانی در انواع سازه‌های عمرانی به کار می‌رود. پی‌ها انواع مختلفی داشته و بر اساس عمق شالوده به عرض شالوده به دو دسته کلی پی سطحی و پی عمیق تقسیم بندی می‌شوند.

   پی سطحی نوعی از پی است که بار سازه را به خاکی نزدیک سطح زمین (و نه به لایه‌های عمیق خاک) منتقل می‌کند. پی‌های سطحی عموما برای سازه‌های سبک به کار می‌روند.
پی‌های سطحی به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند:


1- پی‌های منفرد (Isolated Footing)
این پی‌ها معمول ترین و ساده‌ترین نوع پی هستند و زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند که بار سازه با ستون‌هایی که هرکدام  روی یک پی قرار می گیرند اعمال می شود و وزن سازه کم بوده و احتمال نشست غیریکنواخت زمین وجود ندارد.

 


2- پی‌های نواری (Strip Footing):
 این نوع پی معمولاً برای تحمل خطی از بار استفاده می شود که می تواند بار یک دیوار و یا ردیفی از ستون ها باشند.

 

 


3- پی مرکب (Combined Footing):
پی مرکب عموما بار دو ستون را منتقل می کند و زمانی استفاده می شود که دو ستون به هم به قدری نزدیک باشند که در صورت ساخت پی منفرد، دو پی با هم همپوشانی داشته باشند. همچنین این پی زمانی استفاده می شود که مرز زمین به پی نزدیک باشد و در نتیجه خروج از مرکزیت در پی ایجاد شود. در این حالت با ایجاد پی مرکب و توزیع تنش اثرات خروج از مرکزیت کاهش می یابد. پی مرکب می تواند مستطیلی یا ذوزنقه ای باشد.


 
4- پی صندوقچه‌ای (Strap or Cantilever footing):
پی صندوقچه ای شامل دو پی است که به وسیله ساختاری تسمه مانند به هم متصل هستند و نوع اتصال به نوعی است که به شکل یک سیستم واحد عمل می کنند. زمانی که فشار مجاز خاک و فاصله بین پی ها زیاد است، پی صندوقچه ای نسبت به پی مرکب مقرون به صرفه تر است.

 

 
5- پی گسترده (Mat or Raft Foundations):
پی گسترده دال بزرگی است که بار تعدادی زیادی ستون یا یک دیوار را در زیر کل سازه یا بخش بزرگی از آن منتقل می کند. پی گسترده زمانی مورد نیاز است که فشار مجاز خاک کم است و در صورت استفاده از پی تکی، پی ها به هم بیش از حد نزدیک خواهند بود.